Η φέτα, το μανταρίνι και οι τιμές των πολιτικών

Αν κάτι έγινε αντιληπτό και σε αυτή την προεκλογική περίοδο είναι ότι είναι… υπέροχο να είσαι πολιτικός στην Ελλάδα. Μπορείς να λες ότι αυξήθηκε ή μειώθηκε η τιμή ενός προϊόντος όπως η φέτα, λες και είσαι στατιστική υπηρεσία και θα μάθουν από εσένα οι πολίτες την τιμή και κανένας δεν σε ρωτάει για αυτό που είναι το πραγματικό αντικείμενο της δουλειάς ενός πολιτικού: Πώς θα παραχθεί ένα ποιοτικό προϊόν με το μικρότερο δυνατό κόστος, αφήνοντας ένα ικανοποιητικό έσοδο στον παραγωγό και καταλήγοντας στη χαμηλότερη δυνατή τιμή στον καταναλωτή. Το πιο εύκολο είναι να σχολιάσει κάποιος το τελευταίο κομμάτι. Το θέμα είναι ωστόσο με ποιες προϋποθέσεις εργάζονται όλοι οι κρίκοι της αλυσίδας παραγωγής ενός προϊόντος. Στην περίπτωση της φέτας, για παράδειγμα, εάν ο κτηνοτρόφος έχει στα χέρια του ζωικό κεφάλαιο υψηλής απόδοσης σε καλές τιμές, εάν έχει πρόσβαση σε φτηνές ζωοτροφές και χρηματοδότηση και αν το ευρύτερο κανονιστικό πλαίσιο του επιτρέπει να δημιουργήσει οικονομίες κλίμακος και υψηλή παραγωγικότητα. Αυτά για να πάρει στη συνέχεια τη σκυτάλη ο τυροκόμος-μεταποιητής και να καταλήξει στο ράφι ή το ψυγείο του σουπερμάρκετ. Αυτή είναι η αλυσίδα αξίας, επί της οποίας περιμένουμε να τοποθετηθεί ένας πολιτικός. Και αυτό στην Ελλάδα σχεδόν ποτέ δεν γίνεται. Συνακόλουθα ουδείς ασχολείται με τη ρίζα των ζητημάτων, στα οποία δίνουμε σημασία μόνο όταν γίνουν πρόβλημα.