Γιατί τόση τοξικότητα;

Τι είναι πιο σημαντικό; Να είσαι πρώτος στο χωριό ή δεύτερος στο κεφαλοχώρι; Δεύτερη Μις Υφήλιος ή πρώτη Μις Κόσμος; Αντιδήμαρχος στο Ρίο ή δήμαρχος στο Αντίρριο; Αυτά τα βαθιά υπαρξιακά ερωτήματα ταλανίζουν από προχθές κάποιους μη Ολυμπιακούς. Οι οποίοι ανέσυραν από το βάθος, το πολύ βάθος όμως, τη συμμετοχή του Παναθηναϊκού στον τελικό Πρωταθλητριών το 1971, έβγαλαν έξω το επιτυχιόμετρο και προσπαθούν να συγκρίνουν μήλα με πορτοκάλια – τέτοιου μεγέθους διαφορά έχουν τα προ 53 ετών ευρωπαϊκά πρωταθλήματα με τα σημερινά. Θέλοντας, προφανώς, να υποτιμήσουν την πρώτη κατάκτηση ευρωπαϊκού τίτλου στο ποδόσφαιρο από ελληνική ομάδα, αυτήν την επιτυχία του Ολυμπιακού που κρατάει από προχθές στο πόδι όλη την Ελλάδα. Να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Στο ποδόσφαιρο, το να πανηγυρίσεις τη νίκη μίας ομάδας, μόνο και μόνο επειδή είναι ελληνική και παίζει με μία ξένη, ενώ στη θέση της θα μπορούσε να είναι η δική σου, μου φαίνεται κάπως υποκριτικό. Αντε, αν είσαι πολύ καλός άνθρωπος και χαλαρός ποδοσφαιρόφιλος, να χαμογελάσεις. Ομως από το να μη πανηγυρίσεις μέχρι να ξερνάς μίσος για τη νίκη των «απέναντι», μεσολαβεί ένα χάος όπου αιωρούνται άλλα θέματα που δεν έχουν να κάνουν με το άθλημα αλλά με την ύπαρξη αυτή καθαυτή. Καταλαβαίνω απόλυτα το να μην μπορεί κάποιος να διαχειριστεί μία ήττα του. Δεν είναι εύκολο. Αλλά το να μην μπορεί να διαχειριστεί τη νίκη του άλλου, η οποία ουδόλως επηρεάζει τη δική του πορεία, και όλο αυτό να το εκφράζει με τοξική εχθροπάθεια, είναι λίγο τρομακτικό. Οχι για τους άλλους, για τον ίδιο. Κι εγώ έκλαιγα όταν ο Παναθηναϊκός πήγε στο Γουέμπλεϊ. Αλλά πήγαινα στο Δημοτικό. Και έκλαιγα μόνη μου. Μπροστά στον κόσμο, σκούπιζα τα μάτια μου κι έκανα την ανέμελη. Ακόμη και ένα παιδί σε αυτήν την ηλικία, καταλαβαίνει από ένστικτο ότι το να ξεδιπλώσει τη δυσθυμία του απέναντι στη χαρά του άλλου είναι αναξιοπρεπές. Και μικρόψυχο. Ακόμη και αν δεν έχει μάθει ακόμη τι ακριβώς σημαίνουν αυτές οι έννοιες.