«Η αυτοκριτική είναι εργαλείο προόδου»

Η τελευταία φορά που συγκινήθηκα με μια ολοκληρωμένη αφήγηση ήταν… είναι κάμποσα τα αναγνώσματα που με έχουν αγγίξει μέσα στον καιρό. Ομως, θα αναφερθώ σε κάποιο που δεν περίμενα να κουβαλήσω μαζί μου με τέτοια ένταση. Πρόκειται για το «Αγαπητέ Θεέ» του Ερικ Εμάνουελ Σμιτ. Ενα μυθιστόρημα γραμμένο με τρομακτική απλότητα και μεγάλη οξυδέρκεια. Διαβάζοντας τις γραμμές του βιβλίου, νιώθει κανείς ένα σφίξιμο στον λαιμό. Παρασύρεται σε ένα ταξίδι ζωής από την αρχή της έως και το πέρασμα αυτής. Είναι ένα γρήγορο μάθημα αξιών και προτεραιοτήτων που μας αναγκάζει να κάνουμε παύση και να δούμε την καθημερινότητα κατάματα σε μια εποχή που ο ρυθμός της μας ξεπερνά. Είναι μαγικό το πώς με έναν λιτό μα εύστοχο τρόπο, σαν μέσα από τα μάτια ενός παιδιού, η ζωή μεταμορφώνεται.