Θα λειτουργήσει ξανά ο γαλλογερμανικός άξονας;

Η διάχυτη ανησυχία που υπάρχει στις μεγάλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες για την έκβαση των ευρωεκλογών σχετίζεται με την άνοδο των κομμάτων της Ακροδεξιάς, όπως καταγράφεται στις πανευρωπαϊκές δημοσκοπήσεις. Σχετίζεται όμως και με την απουσία «μπούσουλα» στην ευρωπαϊκή σκηνή που οφείλεται στη δυσλειτουργία μιας σχέσης που υπήρξε κομβική για την πορεία της Ευρώπης τα προηγούμενα χρόνια. Μιλάμε βεβαίως για τον γαλλογερμανικό άξονα. Αυτό το άτυπο «διευθυντήριο» δεν παραβίαζε την αρχή της ισότητας μεταξύ των χωρών-μελών, αφού οι αποφάσεις απαιτούν πλειοψηφία, αλλά χάρασσε τη στρατηγική κατεύθυνση της ΕΕ. Αν δεν λειτουργούσε, η διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης το 1991 μπορεί να μην ήταν τόσο ομαλή και οι χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης μπορεί να περίμεναν ακόμη στον προθάλαμο της ΕΕ. Και η γερμανική ενοποίηση μπορεί επίσης να μην ήταν τόσο βελούδινη αν Κολ και Μιτεράν δεν μπορούσαν να συνεννοηθούν. Το ίδιο ισχύει και για την ΟΝΕ και για το ευρώ. Το ίδιο και για την οικονομική κρίση και τη δική μας χρεοκοπία. Μέρκελ και Ολάντ είχαν την άνεση της προσωπικής επαφής και πίστευαν στον καθοδηγητικό ρόλο των χωρών τους.