Το πένθος ταιριάζει στη Ναταλία

Η χιμπατζίνα Ναταλία του ζωολογικού πάρκου της Βαλένθια, με το νεκρό μωρό της γαντζωμένο πάνω της εδώ και μήνες, προς το παρόν (και μέχρι να της το δείξει στο κινητό του κανένας εξυπνάκιας απ’ αυτούς που χαβαλεδιάζουν στα Zoo) δεν ξέρει ότι έχει γίνει βάιραλ. Βάιραλ λέμε το ψηφιακό, το ανθρώπινο ενδιαφέρον για την οδύνη των πιθήκων, την προβολή των δικών μας συναισθημάτων πάνω στα δικά τους, επειδή αυτή είναι η βασική χρησιμότητα των πρωτευόντων για τον άνθρωπο. Να αναζητάει ομοιότητες, να ανιχνεύει πάνω τους τη συμπεριφορά προγόνων που πριν από 6 εκατομμύρια χρόνια τα στύλωσαν και προτίμησαν να μην αλλάξουν εξελικτική φάση, ποιος ξέρει γιατί. Περιμένω και τη Δρ. Γκούνταλ να ξανάρθει στην Ελλάδα και να μας τα πει, μέχρι τότε όμως βλέπω και ξαναβλέπω το βίντεο με το αποστεγνωμένο κουρελάκι, μια πέτσα με νυχάκια πάνω στο στήθος της Ναταλίας, και δεν μου επιτρέπω να αυθαδιάσω αραδιάζοντας λόγια, λόγια, λόγια στον σιωπηλό τους κόσμο. Αφού ήταν γραφτό να μας χωρίσει ο «λόγος», ας το σεβαστούμε ή μάλλον ας ακολουθήσουμε το δικό τους πρωτόκολλο. Της άλλης χιμπατζίνας ας πούμε, που τη βλέπουμε να γέρνει προς τη lacrimosa Ναταλία κι εκείνη να της παίρνει το μπράτσο και να της το φιλάει. Και η ομήγυρις της «παρηγοριάς» διευρύνεται, από θηλυκά κυρίως που καταφθάνουν, ορισμένα μάλιστα κουβαλώντας μαζί και τα μικρά τους. Σαν να βλέπω την τρίχινη Πιετά μαζί και τις Χοηφόρες του Αισχύλου, αλλά όχι, όχι, όχι.