Τριάντα τέσσερις φορές

Είχαν περάσει έξι εβδομάδες από την επιλογή των ενόρκων, πέντε από την έναρξη της ακροαματικής διαδικασίας. Τα πρόσωπα της δίκης αυτής θα μπορούσαν να έχουν ξεπηδήσει κατευθείαν από σελίδες του Πολ Οστερ ή (με ρούχα άλλης εποχής) του Ε. Λ. Ντόκτοροου: o πρώην προσωπικός δικηγόρος και «διακανονιστής» του κατηγορουμένου, που «θα έτρωγε σφαίρα για χάρη του», που με δική του παραδοχή εκφόβισε κι εξεβίασε για λογαριασμό του αφεντικού του αλλά και έκλεψε για δικό του, που εξέτισε τρίχρονη φυλάκιση και που μετά κατέθεσε καταιγιστικά κατά του πρώην εργοδότη του· η «πρωταγωνίστρια ταινιών για ενήλικους» που κάτω από τη νομική και κοινωνική ομοβροντία συκοφαντιών, χλεύης και δυσφήμησης παρέμεινε ψύχραιμη, ετοιμόλογη και ερεθιστικά (;) λεπτομερής· κι εκείνοι οι 12 ένορκοι, οι απλοί κι ανώνυμοι άνθρωποι που για έξι εβδομάδες έβαλαν τις ζωές τους στην κατάψυξη κι έκλεισαν αφτιά και στόματα για να μην ακούνε τίποτε άλλο πέραν όσων γίνονταν μέσα στη δικαστική αίθουσα και όσων τους υπέδειξε ο δικαστής: σοβαροί και προσηλωμένοι, παρακολούθησαν μέσα σ’ αυτό το όχι ιδιαίτερα εντυπωσιακό δικαστήριο της Πολιτείας της Νέας Υόρκης την πιο πρωτοφανή δίκη που έγινε ποτέ, και κατόπιν αποσύρθηκαν για να συσκεφθούν και να βγάλουν απόφαση για την αθώωση ή ενοχή ενός πρώην (και πιθανότατα μελλοντικού) προέδρου της χώρας τους. Και αιφνιδιαστικά, μέσα σε λιγότερο από 12 ώρες, αποφάσισαν.