Ηταν όμορφος, γιατί ήταν θλιμμένος, σκοτεινός και ραγισμένος. Ο ροκάς με τα ξεσπάσματα φλογερού ιεροκήρυκα, ντυμένος με το μπλε μεταξωτό κοστούμι του σε στενή ίσια γραμμή ραμμένο στο Λονδίνο από τον ράφτη που εδώ και χρόνια παραμένει ο ίδιος Ο μουσικός που ξέρει να γράφει μπαλάντες μελαγχολικές προκαλώντας σε κάθε στίχο του τον θάνατο και τον έρωτα, την ηδονή και τον πόνο, ώστε στο τέλος να μην αντέχεις, μέχρι να νιώσεις ότι δεν φοβάσαι να πεθάνεις. Νικ Κέιβ είναι αυτός, συνεπής στον μύθο του σταρ, ακέραιος δημιουργός και ανεξάντλητος περφόρμερ των ελάχιστων μέσων να σου θυμίζει ότι αυτή η κατατρεγμένη «επιτελεστικότητα του σώματος» – μια καραμέλα που πιπιλάει κάθε ένας που θέλει να προσδιορίζεται σύγχρονος καλλιτέχνης – συντελείται απλά.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή