Γράφοντας για την Αμαλία (Καραμανλή) Μεγαπάνου, που το περασμένο Σάββατο συμπληρώθηκαν τέσσερα χρόνια από τον θάνατό της, να θυμηθούμε τον τίτλο ενός βιβλίου που δυστυχώς (έχουν βέβαια μεσολαβήσει είκοσι επτά χρόνια από τότε που κυκλοφόρησε) έχει ξεχαστεί και ως τίτλος και βιβλίο, το «Πριν τα σβήσει ο χρόνος» του Νικηφόρου Νανέρη. Είναι γεγονός πως όσο και αν τιμούσε τη συζυγία της, ή μάλλον ακριβώς γι’ αυτό, για είκοσι σχεδόν χρόνια με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή (στην πραγματικότητα τιμούσε τον ίδιο), δεν θέλησε ποτέ να την εξαργυρώσει γράφοντας αναμνήσεις ή απομνημονεύματα. Αν και οι προτάσεις για ένα ανάλογο εγχείρημα, για είκοσι τουλάχιστον χρόνια μετά τον χωρισμό τους (μιλάμε για τις δεκαετίες του ’70 και του ’80), υπήρξαν δελεαστικότατες. Δεν εννοούσε να παραβεί τον όρκο της σιωπής που είχε δώσει η ίδια στον εαυτό της, ακόμη και όταν της προτεινόταν να μιλήσει για τις προσωπικές της αναμνήσεις σε σχέση με πολιτικούς του μεγέθους του Σαρλ ντε Γκολ, του Αντενάουερ, του Τίτο, του Νάσερ ή του Αντρέ Μαλρό, σε διαχωρισμό με τον σύζυγό της, ακριβώς γιατί θα εμφανιζόταν να μονοπωλεί μια επαφή που δεν θα είχε υπάρξει δίχως την πρωθυπουργική ιδιότητα του Καραμανλή.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή