Ο πολιτικός ναρκισσισμός

Υπερβολές, υπερέκθεση, υπεροπλία επικοινωνιακή. Οντως αρκετοί σύγχρονοι πολιτικοί θα αισθάνονταν άνετα με το παράδειγμα του Αλκιβιάδη – πλην, όμως, μεσολαβούν οι ιστορικές συνθήκες και ο τρόπος με τον οποίο ο καθένας και η καθεμία προσαρμόζει το «manual» του πολιτικού ναρκισσισμού ώστε να λειτουργήσει υπέρ του. Από τον Ντόναλντ Τραμπ και τον Μπέμπε Γκρίλο έως την Τζόρτζια Μελόνι και τον Χαβιέρ Μιλέι της Αργεντινής. Πόσοι, αλήθεια, θα αναγνώριζαν τον εαυτό τους κοιτάζοντας την άβυσσο της πολιτικής ιστορίας; Η Ντε Ρομιγί έχει ορισμένες υποδείξεις: «Βρίσκει γύρω από το λίκνο του, αν μπορούμε να πούμε, καθετί που προσφέρει το χρήμα για μια σταδιοδρομία – από μια λαμπρή παιδεία με τις καλύτερες πνευματικές προσωπικότητες ως τα διαφορετικά μέσα δράσης που είναι απαραίτητα για την επιτυχία σε κάθε δημοκρατία… Θα πρέπει να ανοίξουμε μια παρένθεση για τον πλούτο του. Ξόδευε τόσο πολλά, ώστε είχε πάντοτε μεγάλη ανάγκη από χρήματα. Διατηρούσε έναν πολυτελή στάβλο με άλογα για αρματοδρομίες. Του άρεσε επίσης να έχει καλό όνομα στον κόσμο. Ανελάμβανε τριηραρχίες και χορηγίες – δηλαδή τα έξοδα μιας τριήρους ή μιας παράστασης».