Με ή χωρίς την Ευρώπη

Είκοσι επτά εθνικές αναμετρήσεις για τη συγκρότηση ενός υπερεθνικού κοινοβουλίου είναι ένα στρεβλό σχήμα, που σχεδόν νομοτελειακά οδηγεί σε «εθνικοποίηση» της αντιπαράθεσης και σε άγνοια ή αδιαφορία για το τι διακυβεύεται σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Το αίτημα για πραγματικά «πανευρωπαϊκές» εκλογές, με υπερεθνικούς συνδυασμούς, έχει τεθεί εδώ και καιρό και κάθε τόσο επανέρχεται: είχαμε ψηφίσει σχετικό κείμενο στην Ευρωβουλή στην οποία συμμετείχα, το απαίτησαν οι ευρωπαίοι πολίτες με την ευκαιρία της «Διάσκεψης για το μέλλον της Ευρώπης» το 2022. Αν δεν γίνει αυτό, θα επαναλαμβάνεται νομοτελειακά το φαινόμενο απομάκρυνσης από την ουσία, το οποίο μάλιστα φέτος γιγαντώθηκε. Στη μεν χώρα μας λόγω έλλειψης αντιπάλου για την κυβέρνηση και τόνου που έδωσε ένας νεοσσός της πολιτικής που μόνο για την πολιτική δεν ενδιαφέρεται (μεγάλο κατάντημα η συζήτηση περί πόθεν έσχες), στη δε Ευρώπη παρά τα σημαντικά που έγιναν κατά την προηγούμενη πενταετία και τις μεγάλες προκλήσεις του άμεσου μέλλοντος.