Από το 2009 όταν και θεσπίστηκε για πρώτη φορά υπουργείο για την ηλεκτρονική διακυβέρνηση έχουν αλλάξει οκτώ πρωθυπουργοί και 10 κυβερνήσεις, οι οποίες, η μία μετά την άλλη, έκαναν λόγο για «ψηφιακά άλματα», ευαγγελιζόμενοι το τέλος της ταλαιπωρίας των πολιτών. Χρειάστηκε, ωστόσο, μια πανδημική κρίση και αρκετοί μήνες καραντίνας προκειμένου η ψηφιοποίηση να γίνει όντως αναπόσπαστο κομμάτι του ελληνικού Δημοσίου. Παρά τον – δίκαιο – αρχικό ενθουσιασμό, βέβαια, υπάρχουν ακόμα μαύρες τρύπες στις συναλλαγές των πολιτών με το κράτος, αποδεικνύοντας πως το πέρασμα στη νέα εποχή θα χρειαστεί λίγο χρόνο παραπάνω από όσο αρχικά ελπίζαμε. Ουσιαστικά, το όραμα για μια Ελλάδα… 2.0 αγκυλώνει σε πρακτικές του περασμένου αιώνα: σε υπηρεσίες όπου τα πάντα θα έπρεπε να γίνονται εξ αποστάσεως, χωρίς φυσική παρουσία του πολίτη, οι υπάλληλοι επιμένουν να επιστρατεύουν χαρτί και μολύβι.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ