Ενα όχι και τόσο ξαφνικό αντίο

Ομολογώ ότι είχα φανταστεί τελείως διαφορετικά το αντίο του Δημήτρη Μελισσανίδη στην ΑΕΚ. Περίμενα πως θα τον έβλεπα να ανακοινώνει την είδηση της μεταβίβασης της ΠΑΕ έπειτα από μια κατάκτηση τίτλου παρουσιάζοντας το πράγμα ως επίλογο ενός κύκλου. Από την άλλη ο Μελισσανίδης ποτέ δεν ήταν των επιλόγων. Και τις δυο προηγούμενες φορές που έφυγε από την ΑΕΚ έφυγε γιατί ο ίδιος έκρινε ότι η αποστολή του ολοκληρώθηκε. Την αποστολή την ορίζει αυτός πάντα. Το ίδιο έκανε και στη συνέντευξη του αντίο αλλά και στην ανακοίνωση που προηγήθηκε αυτής. Δεν αναφέρθηκε τόσο στην τρέχουσα κατάσταση της ΑΕΚ όσο στη διαδρομή της δικής του προεδρίας. Υπενθύμισε τα επιτεύγματά του. Δηλαδή την κατασκευή του γηπέδου που μόνο εύκολη υπόθεση δεν ήταν, τις κατακτήσεις πρωταθλημάτων ύστερα από χρόνια που η ΑΕΚ πρωτάθλημα δυσκολευόταν και να διεκδικήσει, τη δημιουργία του προπονητικού κέντρου. Και την αγωνιστική αξιοπιστία της ομάδας. Κάποιος θα πει πως όλα αυτά υπήρχαν και πέρυσι αλλά ο Μελισσανίδης δεν αποχώρησε. Νομίζω ότι πέρυσι τον κράτησε στην ΑΕΚ, έπειτα από μια μεγάλη περιπέτεια υγείας, η πιθανότητα η ομάδα να αγωνιστεί στο Τσάμπιονς Λιγκ. Φέτος που δεν υπήρχε τέτοια προοπτική ζύγισε τα πάντα και είπε αντίο.