Η ελληνική κοινωνία είναι μια οργισμένη κοινωνία. Μπορεί να μη βιώνει την ακραία επισφάλεια της περασμένης δεκαετίας, ή να αντιμετωπίζει τρομακτικά υψηλή ανεργία, μπορεί να υπάρχει μια διάχυτη αίσθηση ότι «κυκλοφορεί περισσότερο χρήμα», αλλά παρ’ όλα αυτά είναι οργισμένη. Το κόστος ζωής υπονομεύει την όποια αύξηση των εισοδημάτων και διαμορφώνει μια συνθήκη όπου με υψηλότερους ονομαστικούς μισθούς έχουμε χαμηλότερη αγοραστική δύναμη. Η στεγαστική κρίση κάνει ορατά τα αποτελέσματά της. Οι θέσεις εργασίας που δημιουργούνται συχνά είναι κακοπληρωμένες και χωρίς προοπτική. Η «Πράσινη Μετάβαση» γεννά αισθήματα ανασφάλειας είτε για την απώλεια θέσεων εργασίας είτε για την καταστροφή φυσικών τοπίων. Μια διάχυτη αίσθηση ατιμωρησίας όσων «έχουν τα μέσα» και συνάμα αστυνομικής αυθαιρεσίας επιτείνει ένα αίσθημα φόβου. Η τραγωδία στα Τέμπη υπογραμμίζει και τα ελλείμματα στην κρατική λειτουργία και την προσπάθεια συγκάλυψης ευθυνών.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή