ΗχοΔύναμα

Μπαχ: Βρανδενβούργια Κοντσέρτα: Οι «ξεχασμένες» ηχογραφήσεις του Αλόις Μελιχάρ στο Βερολίνο, 1932-1934. Φιλαρμονική Ορχήστρα του Βερολίνου. Το Τρίτο Κοντσέρτο σε τρεις ηχογραφήσεις των: Ευγένιου Γκούσενς, Γκέοργκ Γέμπεργκ και Βίλχελμ Φουρτβένγκλερ. DANACORD, 2 CD

Ζώντας σε μία εποχή που αναγνωρίζει εδώ και πολύ καιρό τον Μπαχ ως τον «πατριάρχη» της μουσικής στην ολότητά της, ο μέσος σημερινός μουσικόφιλος ίσως να μην μπορεί εύκολα να πιστέψει ότι υπήρξε μία αρκετά μακρά περίοδος κατά την οποία το έργο του περιέπεσε σε λήθη. Αυτό συνέβη λίγο μετά τον θάνατό του και για αρκετό καιρό: ήταν η εποχή που νέοι κόσμοι ανοίγονταν στη μουσική, πολύ διαφορετικοί από ό,τι στο παρελθόν. Ο κλασικισμός άρχισε σταδιακά να επελαύνει με τον δικό του «πατριάρχη», τον επίσης μέγα Χάιντν, ενώ, λίγο μετά, ήρθε ο «τυφώνας Μότσαρτ». Η νέα ισχύς που είχε πλέον συγκεντρωθεί στη Βιέννη αλλά και σε άλλες μουσικές μητροπόλεις της Αυστροουγγρικής Αυτοκρατορίας όπως η Πράγα ή η Βουδαπέστη, ήταν τώρα γεμάτη φιλοδοξία, όσο παραγωγική αυτό την έκανε και στην τέχνη. Και οι γίγαντες διαδέχονταν ο ένας τον άλλον σε κλίμακα μετεωρικής ανόδου: μετά τον Μότσαρτ, μια ακόμα μεγαλύτερη επανάσταση, η μέγιστη, ήταν η εισβολή του Μπετόβεν στον κόσμο. Και μετά ο Μπρούκνερ, ο Μπραμς, ο Μάλερ… Δεν ήταν μόνον ότι επρόκειτο για τέρατα της μουσικής που σχεδόν με κάθε έργο τους άνοιγαν νέους δρόμους. Ηταν και κάτι πιο βαθύ: η κοινωνία έψαχνε τον δρόμο να αποσυνδέσει την πιο αγαπημένη της τέχνη από την ηγεμονία της θρησκευτικής της υπόστασης: η μουσική ήταν για τον άνθρωπο και από τον άνθρωπο. Ο Θεός έπρεπε να μείνει πλέον κάπως πιο έξω. Και, μαζί του, και ο Μπαχ.