Εστιν ουν αποχή

Και δεν έχω πρόχειρο τον Αριστοτέλη, να μου δώσει τα αναλυτικά του εργαλεία. Μίμησις πράξεως σπουδαίας και τελείας; Εχει γούστο… Το μόνο που έχω σίγουρο είναι το «δι’ ελέου και φόβου», διότι άλλον τρόπο δεν βλέπω να διδαχτείς από τα παθήματά σου και δι’ αυτών να προχωρήσεις στην κάθαρση. Με κάτι τέτοια αισθήματα κλείσαμε αργά την Κυριακή το βράδυ τους δέκτες μας, αφήσαμε την πάβλοβα στο μπολάκι να λιώνει αφάγωτη και τον Γιώργο Αυτιά, μόνος του να τα λέει, μόνος του να τα ακούει. Και είναι άραγε να ακούς τέτοια πράγματα και να μη βγαίνεις από τις σαγιονάρες σου; Αν δεν με γελούν τα νυσταγμένα μου αφτάκια, τα βάλαν κάτω με την άνκορ γούμαν σοβαρού καναλιού και συμφώνησαν ότι αυτά τα 100.000 ψηφοδέλτια τα έφερε από το σπίτι του, ότι αποτελούν τρόπον τινά την αυστηρά προσωπική του συνεισφορά στη ΝΔ, πράγμα που θα προκαλούσε κρίση ηγεσίας στο κυβερνών κόμμα, αν ήταν κόμμα, αν ήταν στα συγκαλά του εκείνη την ώρα κι όχι τύφλα στη νύστα όπως εγώ.  Είδα κι άλλα στον ύπνο μου εκείνο το βράδυ. Τον Κασσελάκη π.χ. να στάζει σαν βρεγμένη γάτα Αγκύρας, και το όλον ΠΑΣΟΚ να χορεύει το «επτά νομά σ’ ένα δωμά», δρόμος Ουσάκ και Νάντιας Γιαννακοπούλου μαζί. Αν δεν είχα γλαρώσει, θα σηκωνόμουν να χορέψω, με κράτησε όμως το πένθος των αυθεντικών Συριζαίων – Τσακαλώτος, Φίλης, Χαρίτσης και τ’ άλλα τα παιδιά –, που μπήκαν μπροστά κι έφαγαν εκείνοι τη σβουριχτή ξανάστροφη από τον κόσμο, αντί να τη φάει ο Τσίπρας. Τίμιο.