Το μακρινό, πλέον, 1997 θυμάμαι να πηγαίνω κάθε μέρα στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στίβου με τον παππού μου. Δηλώνω εξαρχής τυχερός καθώς η μητέρα μου ήταν υπεύθυνη του anti-doping control, οπότε είχαμε βρει την ευκαιρία να βρούμε αρκετά εύκολα εισιτήρια για κάθε αγωνιστική ημέρα. Ο παππούς μου, ως παλιός και παραδοσιακός κομμουνιστής, λάτρευε τον στίβο και κυρίως τα αθλήματα στα οποία δεν κυριαρχούσαν οι Αμερικανοί, οπότε κομμένοι οι αγώνες ταχύτητας. Η μεγάλη προσμονή για τον τελικό του επί κοντώ και την τελευταία εμφάνιση του ανυπέρβλητου Σεργκέι Μπούμπκα ήταν δεδομένη. Ο Ουκρανός νίκησε για 6η σερί φορά σε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα αλλά για μια ακόμη φορά δεν επιχείρησε να σπάσει παγκόσμιο ρεκόρ. Ο λόγος; Μα φυσικά θα το έκανε στα ακριβοπληρωμένα meetings όταν και το έπαθλο θα ήταν χρηματικά υπερπολλαπλάσιο. Αυτός ο σπουδαίος αθλητής επέλεγε τις μάχες που θα ξεπέρναγε τον πήχη, χωρίς ποτέ να αφήνει στην άκρη και τους μεγάλους στόχους των χρυσών μεταλλίων.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή