Το παράδειγμα του Σεργκέι Μπούμπκα

Το μακρινό, πλέον, 1997 θυμάμαι να πηγαίνω κάθε μέρα στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στίβου με τον παππού μου. Δηλώνω εξαρχής τυχερός καθώς η μητέρα μου ήταν υπεύθυνη του anti-doping control, οπότε είχαμε βρει την ευκαιρία να βρούμε αρκετά εύκολα εισιτήρια για κάθε αγωνιστική ημέρα. Ο παππούς μου, ως παλιός και παραδοσιακός κομμουνιστής, λάτρευε τον στίβο και κυρίως τα αθλήματα στα οποία δεν κυριαρχούσαν οι Αμερικανοί, οπότε κομμένοι οι αγώνες ταχύτητας. Η μεγάλη προσμονή για τον τελικό του επί κοντώ και την τελευταία εμφάνιση του ανυπέρβλητου Σεργκέι Μπούμπκα ήταν δεδομένη. Ο Ουκρανός νίκησε για 6η σερί φορά σε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα αλλά για μια ακόμη φορά δεν επιχείρησε να σπάσει παγκόσμιο ρεκόρ. Ο λόγος; Μα φυσικά θα το έκανε στα ακριβοπληρωμένα meetings όταν και το έπαθλο θα ήταν χρηματικά υπερπολλαπλάσιο. Αυτός ο σπουδαίος αθλητής επέλεγε τις μάχες που θα ξεπέρναγε τον πήχη, χωρίς ποτέ να αφήνει στην άκρη και τους μεγάλους στόχους των χρυσών μεταλλίων.