«Ο λογοτεχνικός ήρωας που με σημάδεψε από παιδί»

Κατά έναν παράδοξο τρόπο, όσο και αν η τέχνη, η λογοτεχνία στη συγκεκριμένη περίπτωση, διατηρεί μιαν αναμφισβήτητη προτεραιότητα και υπεροχή σε σχέση με την πολιτική, αισθάνεται κανείς την τελευταία, αν όχι να αθωώνεται, εν πάση περιπτώσει να μην αμφισβητείται τόσο κατηγορηματικά όταν δείχνει να μην της είναι ξένη η περιοχή της λογοτεχνίας και ιδιαίτερα όταν την προσεταιρίζεται χωρίς την άμεση ή έμμεση πρόθεση κάτι να κερδίσει. Μπορεί να έχουν περάσει δεκαετίες και ενώ έχει ξεχάσει κανείς πάρα πολλά, συνεχίζει να θυμάται την αναφορά ενός πολιτικού σε ένα μυθιστόρημα που έχει χαραχτεί ανεξίτηλα στη μνήμη του ή, τη μνεία σε ένα βιβλίο που σε αυτό επανέρχεται ιδιαίτερα στις τρικυμιώδεις περιόδους της σταδιοδρομίας του. Σε βαθμό που θα έλεγε κανείς πως η λογοτεχνία, αλλά και κάθε μορφή τέχνης, συνιστά έναν άξονα ώστε ακόμη και ζωές προσανατολισμένες σε μια διαρκή εξωστρέφεια και στον αναπόφευκτο θόρυβο που συνδέεται μαζί της, χρειάζεται προκειμένου να αναγνωρίσουν ένα νόημα σε οτιδήποτε επιχειρούν, τη σταθερότητα και τη συνέχεια όπως ακριβώς έξοχα διατυπώνει τη σχετική ανάγκη του κάθε ανθρώπου ο Γκράχαμ Γκρην λέγοντας πως «ο άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει χωρίς την πίστη σε κάτι που δεν καταστρέφεται». Ισως γιατί σε αντίθεση με την πολιτική όπου η επιτυχία και η αποτυχία, η εκτίμηση και ο ψόγος, η δόξα και η πτώση, με οποιαδήποτε ένταση και αν διαδέχονται η μία την άλλη, δεν φαίνεται να πτοούν τελικά κανέναν, η λογοτεχνία μπορεί να εσωτερικοποιεί σε τόσο υψηλό βαθμό τις μεγάλες αυτές αντιφάσεις ώστε το εξαγόμενο να παραμένει πάντα ένα βέβαιο κέρδος. Με λίγα λόγια, η τόσο διατυμπανιζόμενη ανάγκη για σταθερότητα στην πολιτική ζωή, δεν φαίνεται να μπορεί να διασφαλιστεί χωρίς τη συνδρομή της λογοτεχνίας, κάτι που με απερίφραστη βεβαιότητα φαίνεται να αποδέχονται τα πέντε πολιτικά πρόσωπα του σημερινού μας αφιερώματος.

Ολγα Γεροβασίλη