Ανήκω σε αυτούς που βλέπουν τα ζητήματα της ενδοκομματικής λειτουργίας και των κομματικών σχηματισμών εν γένει όχι ως κλειστά συστήματα με αυτοαναφορικές επιδιώξεις αλλά ως διαρκείς, ανοιχτές συζητήσεις με πυξίδα τις ανάγκες της κοινωνίας και της χώρας. Και είναι σαφές ότι η χώρα δεν πάσχει ούτε από προσωπικότητες, ούτε από προσωπικές φιλοδοξίες και συγκρούσεις. Η χώρα πάσχει από την έλλειψη ενός δεύτερου πόλου. Και καθώς η φύση απεχθάνεται το κενό, οι πρόσφατες εκλογές έδειξαν ότι αυτός ο πόλος θα προέλθει είτε από τη δημιουργία της δημοκρατικής παράταξης είτε από την ενοποίηση – και άρα μοιραία και ισχυροποίηση – της Ακροδεξιάς.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή