Αναμνήσεις από τη χρυσή ομάδα των ’80s

Για όλα τα παιδιά των 80s εκείνο το διαγώνιο βολέ του Μάρκο Φαν Μπάστεν στην απέναντι γωνία του Ρινάτ Ντασάεφ θα είναι για πάντα η απόλυτη εικόνα των Euro: Ηταν 25 Ιούνη του 1988, στο Ολυμπιακό Στάδιο του Μονάχου. Ο τελικός Ολλανδία – Σοβιετική Ενωση που έδωσε για μια και μοναδική φορά την κορυφή στους Οράνιε που όποιος θυμάται όλους τους χαμένους τελικούς (τους) στο υψηλότερο επίπεδο να σηκώσει το χέρι ψηλά. Φυσικά η προσγείωση στην πραγματικότητα είναι απαραίτητη. Τριάντα έξι χρόνια από τότε δεν έχει Φαν Μπάστεν η Ολλανδία. Δεν έχει Ρουντ Γκούλιτ, Φρανκ Ράικαρντ, Ρόναλντ Κούμαν – ναι, ο νυν ομοσπονδιακός προπονητής που με όλο τον σεβασμό αλλά σαν ποδοσφαιριστής ήταν δέκα φορές καλύτερος – και όλη εκείνη την ευλογημένη γενιά που άφησε το σημάδι της ως η επόμενη καλύτερη από τα χρόνια του Γιόχαν Κρόιφ. Δεν έχει καν εκείνα τα βασικά στοιχεία που συνήθως τη χαρακτηρίζουν στο παιχνίδι της. Θα επιμείνει στο 4-3-3. Θα εμπιστευτεί την αύρα του αρχηγού της, Βίρχιλ Φαν Ντάικ και το τρίγωνο Ντένζελ Ντάμφρις (Ιντερ), Φρανκ Ντε Γιονγκ (Μπαρτσελόνα), Κόντι Χάκπο (Λίβερπουλ) που την κρατά ψηλά σε «κυβικά». Θα περιμένει τον Τσάβι Σίμονς (Λειψία) να δείξει ότι μπορεί να μπει και εκείνος στην εξίσωση. Και ως εκεί…