Δεν έχει καταλήξει ο Νίκος Ανδρουλάκης στον οδικό χάρτη για τις εξελίξεις στο ΠΑΣΟΚ, και το θεωρώ λογικό. Οταν έχεις να αντιμετωπίσεις, έστω και κατακερματισμένες επί του παρόντος, όλες τις «φυλές του ΠΑΣΟΚ» απέναντί σου, προφανώς θέλεις να οργανωθείς καλύτερα. Το ΠΑΣΟΚ αντιμετώπισε μέσα σε 17 χρόνια τρεις μεγάλες εσωκομματικές κρίσεις – όλες εξαιτίας εκλογικών αποτελεσμάτων. Η ήττα του 2007 γέννησε την αμφισβήτηση του Γιώργου Παπανδρέου από τον Ευάγγελο Βενιζέλο – εξαιτίας της οποίας κάηκε το άστρο ενός μεγάλου πολιτικού όπως ο Βενιζέλος. Γιατί συνέβη αυτό; Διότι στο ΠΑΣΟΚ είχαν όλοι πειστεί ότι θα κέρδιζαν τις εκλογές επειδή ο Κώστας, ο «ντεμέκ» Καραμανλής, ήταν η επιτομή της αποτυχίας και έπρεπε να χάσει. Δεν έχασε και ο Βενιζέλος το χρέωσε εξ ολοκλήρου, όχι στο γεγονός ότι η κοινωνία επέλεξε να του δώσει μια ακόμη ευκαιρία, άλλα επειδή δεν μπορούσε ο Γιώργος. Ο Γιώργος, επειδή δεν είχε ηγετικά χαρακτηριστικά, δεν είχε επαφή με την κοινωνία, δεν είχε στρατηγική, είχε δημιουργήσει ένα κόμμα μέσα στο κόμμα, γενικά «δεν το ‘χε». Ο Βενιζέλος αμφισβήτησε τον Γιώργο (Ζάππειο κ.λπ. – τα γεγονότα είναι γνωστά), ο Γιώργος επικράτησε στην εσωκομματική διαμάχη, που ήταν αδυσώπητη, και δύο χρόνια αργότερα κέρδισε καθαρά τον Καραμανλή και τη ΝΔ.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή