Με συνοικιακούς όρους

Αναρωτιέται κανείς γιατί να συνεχίζει να μιλάει ή να γράφει για τον πρόεδρο της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αφού είναι πλέον βέβαιο πως οτιδήποτε και αν ειπωθεί ή γραφεί, όσο ευθύβολο ή αιχμηρό και αν είναι, θα καταχωριστεί σε έναν ωκεανό αντιδράσεων που, αν και εξέφρασαν επιφύλαξη ή και ευθεία αμφισβήτηση για το πρόσωπο του Στέφανου Κασσελάκη, τελικά μετασχηματίστηκαν σε μια δοξαστική επευφημία. Μια επευφημία που έστω και αν δεν είχε μια ευεργετική κατάληξη για τον ΣΥΡΙΖΑ, σε σχέση με το εκλογικό αποτέλεσμα, δεν παύει να παραμένει ένα φαινόμενο προς εξέταση. Αναρωτιέται κανείς πώς είναι δυνατόν να επιδεικνύεσαι, να προκαλείς, να ξιπάζεσαι, ταυτίζοντας μάλιστα τις σχετικές συμπεριφορές με μία έκφραση καθαρότητας και ελευθερίας από πλευράς σου, όταν οι όροι της επίδειξης, της πρόκλησης και της ξιπασιάς, ακόμη και όταν αφήνουν με το στόμα θαυμαστικά ανοιχτό έναν ολόκληρο κόσμο, δεν παύουν να είναι συνώνυμοι με μια συνοικιακή αντίληψη για τη ζωή και για το καθετί που συμβαίνει γύρω μας. Θα έλεγε μάλιστα κανείς πως τόσο περισσότερο συνοικιακή αναδεικνύεται μια αντίστοιχη αντίληψη όσο πολυπληθέστερος γίνεται ο κόσμος που τη θαυμάζει, ακόμη και αν πρόκειται για ολόκληρη την υφήλιο.