Η διαρκής επιτυχία της Ακροδεξιάς στην Ευρώπη δεν αποτελεί ένα μονοδιάστατο φαινόμενο. Ωστόσο, τα τελευταία χρόνια αυτή η επιτυχία μπορεί να αποδοθεί κυρίως στις διαδοχικές κρίσεις που έχουν πλήξει την ήπειρο, όπως η οικονομική και η προσφυγική κρίση, η πανδημία του Covid και ο πόλεμος στην Ουκρανία. Οι κρίσεις αυτές έχουν προκαλέσει αυξήσεις τιμών, πολιτικές εντάσεις, απογοήτευση και οργή. Οι πολιτικές της ενεργειακής μετάβασης της ΕΕ έχουν επίσης προκαλέσει δυσαρέσκεια λόγω του υψηλού κόστους τους, πυροδοτώντας πρόσφατα πολυάριθμες κινητοποιήσεις αγροτών, που καταγγέλλουν έναν «τιμωρητικό» περιβαλλοντισμό. Ολη αυτή η οργή έχει διοχετευθεί και απορροφηθεί από τα ακροδεξιά κόμματα μέσω μιας απλής στρατηγικής: προσφέροντας απλοϊκές λύσεις σε σύνθετα προβλήματα, βασισμένες στη στοχοποίηση, συχνά των ξένων και των διαφόρων μειονοτήτων, ενώ τα παραδοσιακά κυβερνώντα κόμματα αγωνίζονται να βρουν λύσεις και να πείσουν τους πολίτες που γίνονται όλο και πιο καχύποπτοι.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή