Για χρόνια το Κέντρο προβλήθηκε ως ένας πολιτικός μονόδρομος. Μετά και την κρίση του «υπαρκτού σοσιαλισμού», ο συνδυασμός ανάμεσα στη φιλελεύθερη δημοκρατία, τη νεοφιλελεύθερη οικονομική πολιτική και τις παραλλαγές του ατλαντισμού παρουσιάστηκε ως αναπόφευκτος ιστορικός ορίζοντας. Οτιδήποτε άλλο κατατάχτηκε στην κατηγορία του επικίνδυνου «άκρου» ή του απειλητικού «λαϊκισμού». Γι’ αυτό, άλλωστε, συνδυάστηκε συχνά με έντονη καταστολή μεγάλων κινημάτων. Και η Γαλλία υπήρξε πρωτοπόρα σε αυτή την κατεύθυνση, καθώς ο Εμανουέλ Μακρόν υποσχόταν μια εκδοχή Κέντρου απαλλαγμένη από ιστορικές αναφορές σε προηγούμενα ρεύματα και ικανή να συμπεριλάβει και άλλες ευαισθησίες όπως αυτές που αφορούν την κλιματική κρίση.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή