Ρίζα

Επαναλαμβάνεται, αλλά μέχρι κι όσοι λένε όλα τα σωστά, φεμινιστικά, πράγματα μιλάνε σαν η ανατομία να είναι πεπρωμένο. Ανακυκλώνουν μια διαχωριστική γραμμή μεταξύ των φύλων χωρίς να αναρωτιούνται καν από πού πηγάζει η «ματσίλα» όποιων αντιμετωπίζουν τις γυναίκες ως τρόπαια ή ως αντικείμενα των οποίων η κτήση τονώνει την αυτοπεποίθησή τους, όπως ένα γρήγορο αυτοκίνητο. Κρύβονται πίσω από την επιστημονική διαπίστωση ότι το αρσενικό είναι πιο επιθετικό. Η βιολογία, όμως, δεν αποτελεί πια επαρκή ερμηνεία του φαινομένου. Αυτό οφείλεται και στον τρόπο με τον οποίο γαλουχούνται τα αγόρια. Για όσο εκείνα θα διδάσκονται πως δεν είναι κανείς αληθινός άντρας όταν ασκεί οποιασδήποτε μορφής βία στις γυναίκες αντί να μαθαίνουν πως δεν είναι ένας άνθρωπος ικανός να αντιληφθεί και να εφαρμόσει τους βασικούς κανόνες κοινωνικής συμβίωσης – για όσο ο ανδρισμός θα λημματογραφείται σαν συνώνυμο της γενναίας και αξιοπρεπούς συμπεριφοράς, δηλαδή –, η ρίζα του προβλήματος θα παραμένει άθικτη. Η επικινδυνότητα κάθε διάκρισης στη βάση κάποιου βιολογικού υποβάθρου πρέπει να εμπεδωθεί. Γιατί η Ιστορία είναι γεμάτη μεμονωμένα και συλλογικά παραδείγματα της αποκτήνωσης που μπορεί να προκαλέσει.