Υπερδεξιά και υποαριστερά

Η άνοδος της υπερδεξιάς βολεύει. Η αριστερά χωρίς να έχει λύσει στοιχειώδη ιδεολογικά και φυσιογνωμικά προβλήματα και ενώ ταξιδεύει ανυποψίαστη στη θάλασσα των αντιφάσεων και των αντινομιών, μέσα από την επίκληση της υπερδεξιάς, ενοποιείται και πάντως καλύπτει τα κενά της. Το «Νέο Λαϊκό μέτωπο» στη Γαλλία, μου φαίνεται εξαιρετικά θνησιγενές όχι μόνο λόγω ποικίλων και αποκλινουσών φιλοδοξιών και ιδιοσυγκρασιών (π.χ. Μελανσόν – Γκλικσμάν), αλλά και γιατί λείπει η πυρηνική ενότητα. Ο αντιμεταναστευτικός ή ρατσιστικός κόσμος που καταγγέλλεται από την αριστερά δεν συνδέεται οργανικά, για παράδειγμα, με την πρόταση ενός οικονομικού αντιμοντέλου (έναντι του δογματικού χρηματιστηριοποιημένου καπιταλισμού), ούτε με ένα αντιμοντέλο εξωτερικής πολιτικής και διεθνούς σχεδιασμού, ούτε καν με έναν κριτικό και τολμηρό ευρωπαϊσμό. Υπολείπεται δηλαδή σε όλα τα σημεία, τόσο με την παράδοση του γκωλισμού (και του ιδιότυπου εθνοκεντρισμού του) όσο και με τα (πλούσια, πολύπλευρα, συχνά και αποκλίνοντα) ιδεολογικά κληροδοτήματα του Αλτουσέρ, του Σαρτρ, του Μπαλιμπάρ, του Καστοριάδη, του Πουλαντζά, του Σεβ και τόσων άλλων.