Μάχες χαρακωμάτων στο ΠΑΣΟΚ

Κάθε ανταρσία έχει ένα σημείο καμπής – εκείνο που ο καπετάνιος, με κάποια έκπληξη, συνειδητοποιεί πια με ποιους και με πόσους είναι αντιμέτωπος. Αυτό το σημείο για τον Νίκο Ανδρουλάκη ήταν η πολύωρη κοινή συνεδρίαση του Πολιτικού Συμβουλίου και της Κοινοβουλευτικής Ομάδας: ο ένας μετά τον άλλο, πρόσωπα που βρίσκονταν για καιρό και στον στενό πυρήνα του προέδρου του ΠΑΣΟΚ, άλλοι που κλήθηκαν να βοηθήσουν στην προεκλογική χάραξη στρατηγικής, στελέχη νεότερα και στελέχη με δεκαετίες διαδρομής στα πολιτικά δρώμενα, έκαναν απολύτως σαφές (πιο σκληρά ή πιο ήπια) πως θεωρούν μονόδρομο την προσφυγή σε εσωκομματική κάλπη για την αναβάπτιση του Νίκου Ανδρουλάκη ή την ανάδειξη νέας ηγεσίας εντός του 2024. Επί της ουσίας, έδειχναν στον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ πως ο χρόνος του στο τιμόνι του, μέχρι την ώρα της κάλπης για την ηγεσία που θα κρίνει το μέλλον του, είναι δανεικός – άρα δύσκολα πια να περιμένει μέχρι το φθινόπωρο του 2025, μπλοκάροντας έτσι σε εσωστρέφεια και ακινησία το κόμμα του και τον ίδιο για πάνω από έναν χρόνο. Και ήταν χειρότερο που αυτή η συνειδητοποίηση δεν ήρθε με απειλές και λεκτικές εξάρσεις, αλλά σε μια πολιτική συζήτηση που καρέκλες μεν δεν έπεσαν, όμως η αμφισβήτηση των επιλογών του τόσο πριν από τις ευρωεκλογές όσο και μετά (για το «μη θεσμικό κόμμα», για την έλλειψη διαβούλευσης, για το θολό κοινοβουλευτικό μήνυμα, για αποτίμηση «τύπου ΚΚΣΕ», αλλά και για την προοπτική διαγραφών όσων συνεχίζουν να μιλάνε μετά τη συνεδρίαση της ΚΠΕ) δεν άφηνε περιθώρια παρερμηνείας για το αίτημα προσφυγής στις κάλπες και τη δυναμική που αποκτά.