Ευθύνες χωρίς κόστος

Οσο κι αν δεν αξιολογεί κανείς την πολιτική με όρους «αρετής», δεν μπορεί να παραβλέπει ηθικής τάξεως ανακολουθίες, γεγονός που αν κυριαρχούσε σε όλους τους τομείς της ζωής, θα δημιουργούσε έναν Πύργο της Βαβέλ – όπως, σε πολύ μεγάλο βαθμό θα υποστήριζε κανείς, και όχι άδικα, πώς έχουμε καταντήσει. Δεν αφορά στην προεκλογική ή τη μετεκλογική περίοδο, συναντάται εδώ και πολλά, μα πάρα πολλά, χρόνια. Πολιτικοί όλων σχεδόν των κομμάτων και όλων των χρωμάτων και των αποχρώσεων, να μετέρχονται λέξεις και έννοιες που, ενώ εκστομίζονται, κανονικά θα έπρεπε αν όχι να τους καίνε τα χείλη, να τους προβληματίζουν σε σχέση με την ανώδυνη χρήση τους. Εφθασαν μάλιστα να λογαριάζονται – οι λέξεις και οι έννοιες αυτές – ως μια δεξαμενή που δεν έχεις παρά να βάλεις το χέρι σου μέσα της και να τις αδράξεις, πιστεύοντας πως κομίζεις στην «αγορά»  ένα υλικό πρωτοφανέρωτο, πρωτάκουστο και, επιπλέον, σωτήριο για τις περισσότερο ή λιγότερο ανώμαλες, της κάθε εποχής, συνθήκες. «Ενα νέο όραμα», «Να λάμψει η αλήθεια», «Κράτος δικαίου», «Αξιοκρατία», «Επανίδρυση του κράτους», «Να αναγεννηθεί η αξιοπρέπειά μας».