Από την οικολογική καταστροφή, έως την επίγνωση των τραυμάτων που άφησε η αποικιοκρατία, περνώντας από τα ηθικά ερωτήματα για την ανεξέλεγκτη ανάπτυξη των τεχνολογικών εφαρμογών, ιδίως των ψηφιακών, ο Διαφωτισμός και η εκδοχή ορθού λόγου και χειραφέτησης που εκπροσώπησε έχουν βρεθεί στο στόχαστρο. Από την κριτική των Χορκχάιμερ και Αντόρνο, ήδη στη δεκαετία του 1940, για το πώς μια εργαλειακή ορθολογικότητα μετασχηματίζεται σε βασική διάσταση ενός μηχανισμού καταπίεσης, στις τοποθετήσεις της σύγχρονης οικολογικής σκέψης για το πώς η αντίληψη της επιστήμης ως ελέγχου και κυριαρχίας επί της φύσης βρίσκεται στην απαρχή της σημερινής περιβαλλοντικής κρίσης, αλλά και στην αποδόμηση των «λευκών», ευρωκεντρικών και πατριαρχικών αντιλήψεων που συναντάμε στους στοχαστές του Διαφωτισμού από σύγχρονα ριζοσπαστικά ρεύματα, είτε φεμινιστικής είτε αποαποικιακής κατεύθυνσης, ο Διαφωτισμός δέχεται πλήγματα πανταχόθεν.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή