Η «Αμηχανία» της New Age οικολογίας

Το μυθιστόρημα αυτό του κατόχου ενός Βραβείου Πούλιτζερ Ρίτσαρντ Πάουερς (γεν. 1957) μπορεί να ενταχθεί στη «φιλολογία του τέλους του κόσμου» που εσχάτως ανθεί. Το είδος αυτό αποκαλείται καταχρηστικά cli-fi [climate fiction, κατά το science fiction] παράγοντας και κάποια αξιόλογα δείγματα γραφής που απηχούν τον συλλογικό φόβο για το πολλαπλώς άδηλο μέλλον. Μια προειδοποίηση ωστόσο: πρόκειται για δύσκολο ανάγνωσμα, όπως άλλωστε και τα προηγούμενα του Πάουερς που εκδόθηκαν στη χώρα μας (O Ποταμός της Μνήμης, Ορφέας, Οι κορυφές της ζωής) τόσο λόγω συνθετότητας του πραγματολογικού υλικού, όσο και γιατί η ορολογία που διασχίζει το κείμενο είναι ανεπαρκώς αφομοιωμένη από την εντόπια επιστημονική κοινότητα και την ευρύτερη κοινωνία. Οι δυσκολίες λ.χ. που θα αντιμετωπίσει ο αναγνώστης στο πεδίο της νευρολογίας του εγκεφάλου ή τον κλάδο της αστροβιολογίας είναι πολλαπλές, αφήστε πια το φάσμα του αυτισμού που έχει εξελιχθεί σε λαϊκό ψωμοτύρι χωρίς καν να μπορεί να ορισθεί, όπως ομολογεί και ο κεντρικός ήρωας του βιβλίου. Ευτυχώς πάντως που το έργο της μετάφρασης ανέλαβε ο έμπειρος και αξιόπιστος με αντίστοιχης δυσκολίας συγγραφείς (Πίντσον, ΜακΚάρθι, Βόλμαν, Γουίλιαμ Γκας) Γιώργος Κυριαζής.