Κεντροαριστερά και επόμενη ημέρα

Οποιος δεν θέλει να ζυμώσει δέκα μέρες κοσκινίζει έλεγαν οι σοφές γιαγιάδες μας. Το ίδιο γίνεται και με την Κεντροαριστερά. Οι ηγεσίες των δύο κομμάτων, που εκ των εκλογικών αποτελεσμάτων θα μπορούσαν να πάρουν την πρωτοβουλία για τη συγκρότηση μιας κεντροαριστερής συμμαχίας ικανής να διεκδικήσει τη διακυβέρνηση της χώρας, είναι προφανές ότι την απεύχονται. Ούτε ο Στέφανος Κασσελάκης, ούτε ο Νίκος Ανδρουλάκης προτίθενται να αναλάβουν πρωτοβουλίες για να διερευνήσουν τις προϋποθέσεις ενός δύσκολου ομολογουμένως εγχειρήματος, εκτός και αν το κάνουν για να αποδείξουν ότι είναι αδύνατον. Προτιμούν ένα δικό τους κόμμα ακόμα και αν αυτό παραμείνει στην αντιπολίτευση αρκεί να έχουν την αρχηγία του. Και ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ απαξιώνει την προοπτική αυτή αποκαλώντας τη «συγκόλληση» και αναρωτιέται μάλιστα γιατί η συζήτηση αυτή δεν άνοιξε όταν η ΝΔ πήρε 41% και ανοίγει τώρα που κατέρρευσε στο 28%. Γιατί άπαντες περίμεναν την ετυμηγορία στις ευρωεκλογές, είναι η απάντηση. Και η ετυμηγορία ήταν απογοητευτική σε πολλά επίπεδα. ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ δεν κατάφεραν να καρπωθούν μέρος της κατάρρευσης την οποία καρπώθηκε η δεξιά του Μητσοτάκη δείχνοντας την πηγή της δυσαρέσκειας με αιχμή την ισότητα στον γάμο.  Και για τα δικά τους ποσοστά, ο μεν πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ επικαλείται τις διασπάσεις, ο δε πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ την άνοδο επί των ημερών του. Αν όχι τώρα λοιπόν που κανένα από τα δύο κόμματα τα οποία συμφωνούν προγραμματικά στα περισσότερα κρίσιμα ζητήματα του παρόντος, αν όχι τώρα που το καθένα μόνο του δεν φαίνεται να μπορεί να προβάλλει ως λύση για την προοδευτική διακυβέρνηση της χώρας, αν όχι τώρα που καλπάζει η λαϊκιστική Ακροδεξιά και καταρρέει το κράτος δικαίου, τότε πότε; Οταν η αντιπολίτευση της ΝΔ θα είναι όλο και περισσότερο από τα δεξιά της; Οταν η πίεση στο κυβερνών κόμμα θα προέρχεται αυξανόμενα από την ακροδεξιά του πτέρυγα και τα λοιπά ακροδεξιά κόμματα; Οταν οι πολίτες δεν θα έχουν έναν δυνατό πόλο για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων τους;