Από τη μέρα που γεννήθηκε γνώρισε μόνο τη σκληρή πλευρά της ζωής. Μάλλον πιο σωστό θα ήταν να έλεγα ότι γεννήθηκε σε έναν σκληρό κόσμο. Τριών χρονών ήταν, ίσα που μιλούσε, όταν έγιναν καταγγελίες για έντονη παραμέληση ανηλίκου και καταλαβαίνουμε πολύ καλά τι σημαίνει κάτι τέτοιο. Αυτός ήταν το ανήλικο. Ενα παιδί που μεγάλωνε κατά τύχη. Που μου θυμίζει τα παιδιά του Περάματος έτσι όπως τα περιγράφει ο Καραγάτσης στο μυθιστόρημά του «Το 10». «…Μαντεύουν ότι γεννήθηκαν αθέλητα, δίχως αγάπη και λαχτάρα, καρποί αναγκαστικοί της ξαναμμένης σάρκας. Υποψιάζονται ότι πιάστηκαν κάποιο σαββατόβραδο, όταν ο μεθυσμένος πατέρας τους δεν πρόσεξε και γκάστρωσε τη μάνα τους […] Κάτι σαν απροσδιόριστη απαρχή πίκρας αρχίζει να βλασταίνει στη ζωή τους. Πίκρας ή αδιαφορίας; Το ίδιο είναι. Δεν αγαπιούνται και δεν αγαπούν […] Στα πέντε τους χρόνια γνωρίζουν πολλά. Στα δέκα είναι σοφοί και διεφθαρμένοι. Στα δεκαπέντε μπαίνουν στο μεϊντάνι του μόχθου για το ψωμί και βγαίνουν από τα πλαίσια της ανθρωπιάς μια για πάντα…».

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή