Παραπέμπω σήμερα σε ένα κείμενό μου από το 1980, που δημοσιεύτηκε με τον τίτλο του σημερινού άρθρου, επειδή αποδείχθηκε πως τα προβλήματα των ανθρώπων είναι τα ίδια μέσα στους αιώνες: Το γεγονός είναι ένα: όλες οι μέθοδοι προσέγγισης και της ΦΥΣΙΚΗΣ και της ΑΙΣΘΗΤΙΚΗΣ πραγματικότητας είναι δυνατόν να χωρέσουν σε δύο σαφώς διακρινόμενες μεταξύ τους ομάδες. Υπάρχουν δηλαδή οι μέθοδοι που ΠΕΡΙΓΡΑΦΟΥΝ και ΔΙΑΠΙΣΤΩΝΟΥΝ και οι μέθοδοι που ΑΞΙΟΛΟΓΟΥΝ και ΕΡΜΗΝΕΥΟΥΝ. Οι πρώτες ανάγουν την αρχή τους στον Γαλιλαίο, ο οποίος, ξεκινώντας με την πρόθεση να πολεμήσει την «Ελευθερωμένη Ιερουσαλήμ» του Τορκουάτο Τάσσο θεμελίωσε την αισθητική αντίληψη που θεωρούσε το έργο τέχνης ως αυτόνομη, αυτοτελή αξία, ανεξάρτητη από τη φιλοσοφική, την πολιτική και τη θρησκευτική πράξη. Το ποιητικό γεγονός για τον Γαλιλαίο δίνει λογαριασμό μόνο στον εαυτό του ως τέτοιο και δεν οφείλει να καταφεύγει στο κύρος άλλης «γνώσης» εξωποιητικής. Η ερμηνευόμενη αισθητική πραγματικότητα είναι η μέθοδος που θεμελιώθηκε από τον Χέγκελ, η οποία θεωρεί το αισθητικά ωραίο γέννημα της ιδέας και του ιδανικού, άμεσα συναρτημένο με την καθολική πορεία του πνεύματος.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή