Εξήντα – σαράντα

Το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου του 2015, που διεξαγόταν σαν σήμερα πριν από ακριβώς 9 χρόνια (πότε πέρασαν 9 χρόνια;), επί συγκυβέρνησης Τσίπρα – Καμμένου, είναι μέχρι τώρα καταγεγραμμένο ιστορικά ως το πρώτο ελληνικό δημοψήφισμα για τον 21ο αιώνα και ως το τραυματικότερο γεγονός – τουλάχιστον για τη δική μου γενιά, τους μιλένιαλς – μαζί με τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου και την τραγωδία στη Μαρφίν. Ως βίαιο κοινωνικοπολιτικό «χάπενινγκ» έχει πλέον κατακτήσει τη δική του θέση ανάμεσα σε άλλες μεγάλες στιγμές ευχάριστου ή δυσάρεστου σοκ που διαπέρασαν κατά τη Μεταπολίτευση την ελληνική κοινωνία, όπως ήταν, για παράδειγμα, ο τελικός μπάσκετ του 1987 ή ο σεισμός του 1981 στην Αθήνα. «Εσύ πού ήσουν στο δημοψήφισμα;» ρωτάνε πια, με τη χρονική απόσταση ασφαλείας από το γεγονός, μέλη παρέας που δεν γνωρίζονται τόσο καλά μεταξύ τους προκειμένου να μοιραστούν ιστορίες για κάτι που επηρέασε όλη την ελληνική κοινωνία, προκαλώντας ξαφνικό διχασμό μεταξύ φίλων και συγγενών σε επίπεδα που, κατά τη διάρκεια εκείνης της ατελείωτης εβδομάδας μεταξύ αναγγελίας και διενέργειας δημοψηφίσματος, δεν φαινόταν να υπάρχει δρόμος επιστροφής.