Οι 800 γυναίκες που έζησαν με το ανάθεμα της κοινωνίας τους

Μισόν ακριβώς αιώνα μετά την τουρκική εισβολή η Κύπρος κρατά ακόμη ένα σκοτεινό, ένοχο όσο και τραγικό μυστικό. Είναι οι συγκλονιστικές ιστορίες των περίπου οκτακοσίων γυναικών πια, οι πλείστες ανήλικα κορίτσια και νεαρές κοπέλες τότε, οι οποίες βιάστηκαν από τούρκους εισβολείς αλλά και ομάδες ατάκτων Τουρκοκυπρίων. Ή καλύτερα, όχι οι ιστορίες αλλά οι ίδιες οι ζωές τους. Οι ζωές τους που συνεχίστηκαν βιολογικά και μόνο από το καλοκαίρι του 1974, καθώς για τις περισσότερες ουσιαστικά τελείωσαν εκεί. Στους αλλεπάλληλους και συνήθως ομαδικούς βιασμούς από τούρκους στρατιώτες και συχνά, πολύ συχνά όπως οι ίδιες μαρτύρησαν, μπροστά στα μάτια των γονιών τους, ως πρακτική ταπείνωσης σε μια συντηρητική αγροτική κοινωνία η οποία συνήθιζε τότε να κρεμάει το σεντόνι της νυφικής κλίνης σε δημόσια θέα ως τεκμήριο «καθαρότητας» της νύφης. Την ίδια κοινωνία η οποία δυστυχώς αντιμετώπισε με απόρριψη και στιγματισμό αυτές τις γυναίκες, τόσο μάλιστα που όσοι μπόρεσαν να μιλήσουν μαζί τους να αφηγούνται μια ανατριχιαστική λεπτομέρεια: πως όσες τόλμησαν να πουν την ιστορία τους μιλούν πολύ περισσότερο ως προς το τι βίωσαν μετά που επέστρεψαν από τα Κατεχόμενα στις ελεύθερες περιοχές.