Ενας μανικός σκαραβαίος

Το κείμενο που ακολουθεί, αναδημοσιευμένο στον τόμο «Προσωπολατρία» (Νόηση, 2013), είχε πρωτοδημοσιευτεί στον αφιερωματικό τόμο «Ο Ηθοποιός Αλέξης Μινωτής» από τις εκδόσεις Καστανιώτη (1983), ένα κείμενο που ο μέγιστος αυτός ηθοποιός μας και σεβαστός μου φίλος είχε δεχθεί με άκρα παραδοχή: «Οταν ο Μινωτής ήταν ακόμα με τον συνεταιρικό θίασο Βεάκης – Παξινού – Μινωτής, το 1930 στο Θέατρο Κυβέλης στο Σύνταγμα, νέος, πολλά υποσχόμενος ηθοποιός, πήγε σταλμένος από τον Βεάκη στον Βασίλη Αργυρόπουλο, τον μεγάλο λαϊκό κωμικό ηθοποιό που έπαιζε τότε στο Θέατρο Κεντρικόν, να πάρει μια γερμανική κωμωδία από αυτές που ο γερμανοθρεμμένος Αργυρόπουλος μετέφραζε, διασκεύαζε και διοχέτευε στην αγορά. Ο Μινωτής τον βρήκε στο καμαρίνι του, πριν από την παράσταση. Ο Αργυρόπουλος, δίνοντάς του το έργο που ζητούσε, τον ρώτησε ποιος είναι. Στο άκουσμα του ονόματός του φάνηκε να γνωρίζει την ευδόκιμη ως εκείνη τη στιγμή πορεία του νέου ηθοποιού. “Κοίταξε”, του είπε, “μην ευτελίσεις το ταλέντο σου, είσαι νέος, μην το ταπεινώσεις σαν εμάς. Να, εγώ, αφέθηκα στις ευκολίες του ταλέντου μου και στις ευκολίες του επαγγέλματος κι έχω βουλιάξει στις φάρσες, παρασύρομαι από το κοινό και το παρασύρω. Εσείς οι νέοι να κρατήσετε ψηλά το επάγγελμα”. Ο Μινωτής τον άκουγε με σεβασμό. “Εχω, όμως, ακόμα φιλοδοξίες”, συνέχισε ο Αργυρόπουλος, “και θα τις τολμήσω. Θέλω να παίξω Φιλάργυρο και Σάιλοκ”. “Δεν θα τους παίξετε ποτέ αυτούς τους ρόλους”, του είπε αποφασιστικά ο Μινωτής. Ο Αργυρόπουλος τον κοίταξε με απορία και με κάποια κούραση στα μάτια. “Γιατί, παιδί μου, το λες αυτό;” του είπε. Και ο Μινωτής: “Γιατί αυτούς τους ρόλους θα τους παίξω εγώ. Γιατί εγώ έχω καιρό γι’ αυτούς, εσείς δεν έχετε”».