Το 1997 έζησα για τρεις μήνες σε μια πόλη της βαθιάς, λεγόμενης, Αμερικής. Η Αϊοβα Σίτι είχε πληθυσμό γύρω στις 75.000. Αν εξαιρέσεις τους φοιτητές και το προσωπικό του πανεπιστημίου, οι υπόλοιποι ήταν άνθρωποι συντηρητικοί, αταξίδευτοι, αυτάρκεις στον επαρχιακό μικρόκοσμό τους – «κοκκινοσβέρκηδες» τους αποκαλούσαν υποτιμητικά. Από την πρώτη μέρα στην Αϊοβα Σίτι με εντυπωσίασε ο αριθμός των αμαξιδίων και των λευκών μπαστουνιών. «Τόσους ανάπηρους έχουν;» αναρωτήθηκα. «Το ποσοστό δεν είναι μεγαλύτερο από την Ελλάδα» μου απάντησε ένας δικός μας, γιατρός. «Μόνο που εδώ δεν τους κρατούν κλεισμένους στα σπίτια…».

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή