Κρίση εμπιστοσύνης

Ο Κώστας Καραμανλής εστίασε στην «κρίση εμπιστοσύνης» μέσα από μια βόλτα στον ευρωπαϊκό χάρτη, πριν καταλήξει στην Αθήνα και στην ελληνική πολιτική σκηνή. Η μεγάλη αποχή στις ευρωεκλογές – έξι στους δέκα ψηφοφόρους προτίμησαν τον καναπέ και τις παραλίες – ήταν το ακλόνητο επιχείρημα που στήριζε τη συλλογιστική του και τις δικές του προειδοποιήσεις. Ο Αντώνης Σαμαράς, που προηγήθηκε στο ίδιο βήμα, ήταν πιο ευθύς και περισσότερο ωμός στις διατυπώσεις. Η κρίση εμπιστοσύνης αφορά πρωτίστως την κυβέρνηση και προσωπικά τον Κυριάκο Μητσοτάκη – μαζί τους και άλλα «νεφελώδη κεντρώα σχήματα» που ηττήθηκαν πανηγυρικά. Η διπλή επίθεση των δύο πρώην προφανώς δημιουργεί παρενέργειες που θα έχουν συνέχεια, αλλά η συζήτηση που άνοιξαν έχει πολλές πτυχές. Ουδείς αμφιβάλλει ότι η εμπιστοσύνη είναι θεμελιώδες δομικό υλικό και όχι μόνον σε ένα πολιτικό οικοδόμημα. Διατηρεί την ισορροπία και στον κοινωνικό ιστό. Ακόμη κι εκείνοι που προτίμησαν στις πρόσφατες κάλπες την παραλία, για παράδειγμα, προεξοφλούν ότι μια μπίρα ή ένα αναψυκτικό που παρήγγειλαν στην ξαπλώστρα εξασφαλίζει όλα τα εχέγγυα υγιεινής και πίνουν άφοβα από το μπουκάλι. Δεν έχουν την παραμικρή επιφύλαξη για το εάν οι εταιρείες εμφιάλωσης εφαρμόζουν πιστά όλες τις προβλεπόμενες διαδικασίες και δεν κάνουν καν δεύτερη σκέψη – η εμπιστοσύνη έχει κερδηθεί μέσα από την εμπειρία της ίδιας της ζωής. Οι Πανελλαδικές Εξετάσεις αποτελούν ένα δεύτερο παράδειγμα καθολικής εμπιστοσύνης. Εδώ και δεκαετίες ουδείς αμφισβητεί το αδιάβλητο της διαδικασίας, που εξασφαλίζει και μια ισονομία των εξεταζομένων, ανεξάρτητα από κοινωνική τάξη, εθνικότητα, το σχολείο ή την περιοχή από την οποία προέρχονται. Μόνον ο βαθμός δυσκολίας των θεμάτων από χρονιά σε χρονιά ή κατά περίπτωση τα κριτήρια των βαθμολογητών μπορεί να προβληματίζουν, αλλά η εμπιστοσύνη είναι αυτή που κρατά το σύστημα των εξετάσεων όρθιο. Αν χαθεί, έστω και για ένα έτος, ο θεσμός θα καταρρεύσει.