Ο σέντερ φορ, ένα χαμένο επάγγελμα

Την παρατήρηση ότι τα σέντερ φορ αρχίζουν να έχουν σοβαρά υπαρξιακά προβλήματα στις μεγάλες διοργανώσεις την είχα πρωτοκάνει στο Euro 2012. Το είχαν κερδίσει οι Ισπανοί παίζοντας χωρίς καθαρό φορ, αλλά φορ στη διοργάνωση υπήρχαν και είχαμε δει μια κάποια προσφορά τους: ο τρελός Μπαλοτέλι είχε πάει την Ιταλία στον τελικό, οι Γερμανοί που είχαν φτάσει στον ημιτελικό είχαν ακόμα τον Κλόζε, τον Μάριο Γκόμεζ και τον Κέβιν Κουράνι. Οι Πορτογάλοι είχαν τον Κριστιάνο Ρονάλντο που τέσσερα χρόνια αργότερα παίζοντας ως καθαρός φουνταριστός τους πήγε στον τελικό. Οι Γάλλοι το 2016  είχαν τον Ζιρού, οι Ιταλοί τον μέτριο παρά το εντυπωσιακό όνομα Γκρατσιάνο Πελέ, στην Ισπανία ανέτειλε το αστέρι του νεαρού Μοράτα αλλά όλοι αναρωτιόντουσαν πού είναι ο Φερνάντο Τόρες. Οι Πολωνοί είχαν δύο φορ: τον Μίλικ και βέβαια τον μεγάλο Λεβαντόφσκι. Το 2021 υπήρχαν ως ατραξιόν πάλι ο Κριστιάνο των ρεκόρ, αλλά και ο Γάλλος Μπενζεμά και ο Ιταλός Ιμόμπιλε κατώτερος των περιστάσεων αλλά με πολλά γκολ στο βιογραφικό του, ενώ άρεσαν σέντερ φορ όπως ο Τσέχος Πίτερ Σικ, ο Αυστριακός Αρναούτοβιτς, ο Δανός Μπρεθγουέιτ, φυσικά ο πολύ δυνατός Βέλγος Λουκάκου, ενώ γινόταν ένα πλήθος από συζητήσεις για τις δυσκολίες του Μοράτα στην Εθνική Ισπανίας και του Χάρι Κέιν που δυσκολευόταν να σκοράρει στο Γουέμπλεϊ. Δυσκολίες έχουν και τώρα αυτοί οι δύο, αλλά τουλάχιστον η Ισπανία και η Αγγλία είχαν χάρη σε αυτούς δυο φορ. Στις άλλες ομάδες είτε φορ δεν υπάρχουν, είτε αν υπάρχουν κάνουν άλλες δουλειές.