Πάτα αλαφρά

Σαν καπνός πέρασαν τα εννιαήμερα του Καραγάτση και κοίτα τώρα  ο διάβολος. Πες πες πες, εξαναγκάστηκα να θυμηθώ κάτι που είχα επί σκοπόν ξεχάσει πού το άκουσα. Οτι, και καλά, οι νέοι (έλληνες) ποιητές, ως γλωσσομαθείς που είναι, έχουν, λέει, ανοιχτούς διαύλους και διαβάζουν ξένη ποίηση από το πρωτότυπο, σε αντίθεση με τους παλιούς (που δεν ήξεραν την τύφλα τους). Μαγκιά!  Ειλικρινά νιώθω πολύ κατώτερη των σημερινών περιστάσεων, όχι ως ποιήτρια βεβαίως, αλλά ως ακαμάτρα αναγνώστρια. Ναι, ναι, έτσι με αποκάλεσε ο Σεφέρης που μου παρουσιάστηκε σε όραμα κοπανώντας μου στο κεφάλι όλον τον Ελιοτ που μετέφρασε για να χορεύουν σήμερα σέικ οι polyglottes. Είναι τω όντι τρομακτικό να νομίζεις ότι ο κόσμος γεννήθηκε μαζί με σένα, κάτω από το ίδιο ζώδιο και τον ίδιο ωροσκόπο. Πριν από μένα το χάος, μικροί ανεστραμμένοι Λουδοβίκοι μου.