Διδάγματα για την Αριστερά από τη Γαλλία και τη Βρετανία

Το αντιδημοκρατικό πλειοψηφικό σύστημα του Ηνωμένου Βασιλείου γέννησε πάλι πολλά παράδοξα: Το Reform του Φάρατζ πήρε το 14% των ψήφων, αλλά μόλις 4 έδρες στο Κοινοβούλιο, ενώ οι (νέο)Φιλελεύθεροι Δημοκράτες με  12% εξασφάλισαν 70. Οι Συντηρητικοί συνετρίβησαν, ενώ οι Εργατικοί πήραν ελάχιστα μεγαλύτερο ποσοστό από αυτό του 2019 και μάλιστα με 500.000 ψήφους λιγότερες. Παρά τη μαζική φυγή δεξιών ψήφων σε παραλλαγές δεξιάς πολιτικής, στα Μίντλαντς και στη νοτιοδυτική Αγγλία, ακόμη και στο Λονδίνο η επιρροή των Εργατικών είτε λιμνάζει είτε υποχωρεί, σε ένα κλίμα πολιτικής απάθειας και διογκούμενης αποχής. Σε 59 περιφέρειες, κυρίως εργατικές (Μάντσεστερ, Λιντς, Κίνγκστον) συμμετείχε λιγότερο από το ήμισυ του εκλογικού σώματος. Ως μέτρο σύγκρισης, ο «αποτυχημένος» και «περιθωριακός» Κόρμπιν, τον οποίο το βρετανικό κατεστημένο πολέμησε λυσσαλέα για τις αριστερές απόψεις του, το 2017 είχε καταγράψει, με υψηλή συμμετοχή, το μεγαλύτερο ποσοστό των Εργατικών, 40,3%, απέναντι σε μίαν ενωμένη Δεξιά που έλαβε μόλις 2% περισσότερες ψήφους.