Οι κανόνες του παιχνιδιού

Η σαρωτική κάλυψη του 65% των κοινοβουλευτικών εδρών από τους Εργατικούς στις βρετανικές εκλογές της περασμένης εβδομάδας δημιούργησε την εντύπωση της «βρετανικής εξαίρεσης» από την ολοένα και συχνότερη επιβεβαίωση του κανόνα της «δεξιάς στροφής» των εκλογέων στη Δύση και γενικότερα της φυγόκεντρης πορείας των κομματικών συστημάτων. Είναι όμως πράγματι έτσι; Παρότι η κατανομή των ποσοστών των κομμάτων στις βρετανικές εκλογές είναι τόσο ασήμαντη για την κατανομή της πολιτικής ισχύος του κάθε κόμματος που δυσκολεύεσαι να την εντοπίσεις ως στοιχείο, μια ματιά σε αυτή θα αποκάλυπτε ότι οι Εργατικοί αύξησαν ελάχιστα το ποσοστό τους (και μάλιστα έχασαν περίπου 600.000 ψήφους σε σύγκριση με το 2019), πετυχαίνοντας μόλις 34%, ένα ποσοστό αναντίστοιχο της τεράστιας κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας που απέκτησαν. Πώς λοιπόν να ισχυριστεί κανείς βάσιμα ότι το βρετανικό εκλογικό σώμα έστριψε το τιμόνι αριστερά ή έστω προς το Κέντρο;