Για όσα δεινά και αν καταγγείλει κανείς ως υπεύθυνη την πολιτική, θα έλεγε πως είναι μια μάλλον αμελητέα υπόθεση σε σχέση με την κακοποίηση που υφίστανται εξαιτίας της ορισμένες λέξεις. Σε βαθμό που να χρειάζεσαι, όταν είσαι υποχρεωμένος, εκ των πραγμάτων, να χρησιμοποιήσεις τις λέξεις αυτές, είτε μιλώντας είτε γράφοντας, να επινοήσεις έναν τρόπο εκφοράς ή γραφής που ενδεχομένως δεν έχει δοκιμαστεί ως τώρα, προκειμένου να ακουστούν και να διαβαστούν όσο γίνεται λιγότερο τραυματισμένες σε σχέση με τη φθορά – τη συχνά ανεπανόρθωτη – που τους έχει προκαλέσει η πολιτική. Οι ίδιοι οι πολιτικοί δηλαδή που με το να επαναλαμβάνουν τις ίδιες ακριβώς λέξεις, σε οποιαδήποτε περίσταση και σε οποιονδήποτε χρόνο και με έναν αφοριστικό, μη επιδεχόμενο αντίρρηση, τρόπο, στην πραγματικότητα δεν κάνουν τίποτε άλλο παρά να μονοπωλούν τη σημασία τους, ότι η σημασία τους είναι αυτή που αποκλειστικά και μόνο οι ίδιοι αναγνωρίζουν στις λέξεις, έστω και αν με την ευκολία της εκφοράς τους τις έχουν στερήσει από κάθε σημασία.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή