Οι δύο συναυλίες του Διονύση Σαββόπουλου στο Ηρώδειο, για τα 50 χρόνια της Μεταπολίτευσης, ήταν το κατευόδιο μιας εποχής, αν θέλετε και μιας γενιάς που πλέει με τη βάρκα της στα απόνερα ενός κόσμου που δεν υπάρχει. Ηταν, ασφαλώς, δύο σπονδές στη μνήμη και στην καλλιτεχνική δημιουργία. Και, αναπόφευκτα, ακούγοντας τις φωνές και τα τραγούδια συλλογιέσαι, για άλλη μια φορά, αν οι άνθρωποι είναι γεννήματα της εποχής ή αν είναι εκείνοι που συνθέτουν το πλαίσιο.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή