Ασπρόμαυρη και στη σωστή διάρκεια (κάτι λιγότερο από δύο ώρες), η ταινία «Πάντα υπάρχει το αύριο» (C’è ancora domani, Ιταλία, 2023) είναι η πρώτη απόπειρα στη σκηνοθεσία της ιταλίδας ηθοποιού Πάολα Κορτελέσι, η οποία επίσης πρωταγωνιστεί στον ρόλο της Ντέλια, μιας καταπιεσμένης γυναίκας που προσπαθεί να δώσει τον καλύτερό της εαυτό στην Ιταλία της εκπνοής του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και ενώ η χώρα προσπαθεί να ορθοποδήσει. Από την πρώτη κιόλας σκηνή, όταν βλέπουμε την Ντέλια αντί για «καλημέρα» να δέχεται ένα χαστούκι από τον σύζυγό της (Βαλέριο Μαστραντρέα) που μόλις έχουν ξυπνήσει και βρίσκονται ακόμα στο κρεβάτι, αντιλαμβανόμαστε τις διαθέσεις της ταινίας. Ενδοοικογενειακή βία και πατριαρχική καταπίεση στη διαπασών, με τη γυναίκα να κουβαλάει στην πλάτη της όλες τις ευθύνες, να μην ακούει ποτέ «ευχαριστώ» και να τρώει ξύλο ακόμα και επειδή… τόλμησε να σκοντάψει και να πέσει σπάζοντας την πολύτιμη πιατέλα της πεθεράς της. Προτεραιότητα των ευθυνών της οικογένειας που έχει τρία παιδιά (μία κόρη, δύο γιους), η αποκατάσταση της κόρης (Ρομάνα Μαρτζιόρα Βέργκανο), η οποία, μη μπορώντας να αντέξει την παθητικότητα της μάνας απέναντι στη βάναυση συμπεριφορά του πατέρα, φτάνει στο σημείο να της πει «καλύτερα να πεθάνω παρά να γίνω σαν εσένα».

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή