Στο τελευταίο τέταρτο του 20ού αιώνα οι πολιτικές εξελίξεις στην Ιταλία ήταν προάγγελος ανάλογων εξελίξεων στην υπόλοιπη Ευρώπη αλλά εν μέρει και στις ΗΠΑ. Η φθορά της Αριστεράς μέσα από τη στροφή στη «συναίνεση στο Κέντρο» του Δημοκρατικού Κόμματος, όπως αυτό προέκυψε από το Ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα, ήταν μια εξέλιξη σαφέστατα αρνητική για την ιταλική δημοκρατία, αλλά και ένα αρνητικό μήνυμα στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές δημοκρατίες. Η άλλη όμως και πιο σοβαρή εξέλιξη ήταν η αποδοχή του πλούτου ως ασφαλούς κριτηρίου για την επιτυχή διακυβέρνηση μιας χώρας. Είμαι πλούσιος, πετυχημένος στην ιδιωτική ζωή μου, άρα ξέρω να σας κυβερνώ. Εδώ κάνει την εμφάνισή του ο μπερλουσκονισμός.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή