«Κάτι απλό, να πιούμε και καμιά μπιρίτσα, μωρέ… Δεν θέλω πολλά πράγματα. Να περάσουμε καλά. Αυτό είναι το μόνο που θέλω. Και ευχαριστώ πάρα πολύ!». Είναι μεσημέρι και κάθομαι μαζί με τον Λάζαρο Σκορδόπουλο και την κόρη του την Ελευθερία στο Forever απέναντι από τα γραφεία των «Νέων» για μια χαλαρή, από καρδιάς κουβέντα. Κοιτάζω αυτόν τον άνθρωπο, το πρόσωπο του οποίου δηλώνει πολύ νεότερο από τα 90 χρόνια του. Ο Λάζαρος είναι ο μεγαλύτερος σε ηλικία μηχανικός προβολής κινηματογραφικών αιθουσών που γνωρίζω – και, πιστέψτε με, τον γνωρίζω πολύ καλά. Τον γνωρίζω από μικρός, πολύ προτού μπω το 1987 στη δημοσιογραφία. Ομως από τις αρχές της δεκαετίας του 2000, και ενώ ήμουν πλέον ο κριτικός κινηματογράφου του «Βήματος», μέχρι πέρυσι, τον έβλεπα σχεδόν καθημερινά. Γιατί ο Λάζαρος ήταν επί δεκαετίες ο μηχανικός προβολής του Ιντεάλ στην οδό Πανεπιστημίου, εκεί όπου από τις αρχές του 2000 μέχρι το άδοξο κλείσιμό της γίνονταν οι δημοσιογραφικές προβολές των ταινιών που επρόκειτο να διανεμηθούν στις αίθουσες. Εχω περάσει κυριολεκτικά χιλιάδες ώρες μαζί του, όπως και με τον υπεύθυνο της αίθουσας Γιάννη Παπανικολάου, την Αριστέα Χιώτη, στυλοβάτρια στο ταμείο, αλλά και τον αντικαταστάτη του Λάζαρου, τον Κώστα Σπανό, όπως και τη γυναίκα του, τη Χριστίνα.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή