Η φωτογραφία του καλοκαιριού

Ηταν 12 τα μεσάνυχτα όταν ήχησε το 112: «Οι καπνοί κατευθύνονται στην περιοχή σας. Παραμείνετε σε εσωτερικούς χώρους, κλείστε πόρτες και παράθυρα». Υστερα από λίγα μόλις λεπτά, ο ανατριχιαστικός ήχος του δεύτερου μηνύματος, που πια είχε γίνει απειλητικό: «Παραμείνετε σε ετοιμότητα και ακολουθήστε τις οδηγίες των αρχών – οδηγίες αυτοπροστασίας». Τι κάνεις εκείνη την ώρα; Είναι πράγματι τόσο κοντά η φωτιά; Πάντα αναρωτιόμουν ποιο είναι εκείνο το συναίσθημα τη στιγμή του απόλυτου κινδύνου, ποιες οι πρώτες κινήσεις. Προφανώς είναι εύκολο όταν υποδεικνύουμε από την αναπαυτική καρέκλα του studio «εκκενώστε τα σπίτια σας, φύγετε να σωθείτε, ακολουθήστε τις οδηγίες» και αναρωτιόμαστε «μα γιατί δεν φεύγουν από τα σπίτια;» διότι προφανώς είναι πάνω από όλα η ανθρώπινη ζωή, αλλά εκείνη τη στιγμή πώς το κάνεις; Πώς αφήνεις πίσω τα πάντα; Πώς νιώθεις; Τι παίρνεις μαζί; Τι είναι αυτό που θα σώσεις; Πράγματα μεγάλης υλικής αξίας; Συναισθηματικής; Πρώτης ανάγκης; Πώς ιεραρχείς τον κόσμο σου; Και αν δεν πάνε όλα καλά; Πώς αντέχεις τον αβάσταχτο πόνο να βλέπεις κόπους ζωής και αναμνήσεις στις στάχτες;