Καρδιά που έχει πιάσει πουρί

«Η δική μας Μεταπολίτευση». Συναυλία του Διονύση Σαββόπουλου για τα πενήντα χρόνια δημοκρατίας. Συμμετέχουν η Φαραντούρη, ο Νταλάρας, ο Μητσιάς. Το Ηρώδειο κατάμεστο. Τρεις – λάθος τέσσερις – γενιές. Από ογδονταπεντάρηδες μέχρι παιδάκια. Ατμόσφαιρα πότε δοξαστική, πότε κατανυκτική, πότε πανηγυριώτικη. Καθένας φέρνει τη ζωή του. Αναμνήσεις, εξιδανικεύσεις, πληγές χαίνουσες ή επουλωμένες. Ο οικοδεσπότης μάς φωτίζει με τους στίχους και τους ήχους του. Μας κάνει εγχείρηση ανοιχτής ψυχής, μας δείχνει τον συλλογικό μας εαυτό όπως αληθινά είναι. Κι εκεί που πάμε να μελαγχολήσουμε, να απελπιστούμε, απογειωνόμαστε με ένα ρεφρέν. Λυτρωνόμαστε με δυο φράσεις: «κείνο που με τρώει, κείνο που με σώζει…» – η έμφαση στο «σώζει». «Δεν άνθισαν ματαίως» που λέει κι ο άλλος ποιητής.