Πως είδε το Ζαγόρι του 1856 ένας Ρώσος

^«Αν και η γενιά μας είναι όλη από το Ζαγόρι της Ηπείρου, ωστόσο τα πρώτα παιδικά μου χρόνια κύλησαν στον Δούναβη, στο σπίτι του πατέρα μου, ο οποίος, σύμφωνα με την παράδοση του Ζαγορίου έκανε τότε εμπόριο στα ξένα. Από τις όχθες του Δούναβη επέστρεψα στην πατρίδα μου, την Ηπειρο, δεκατριών χρονών, το 1856. Ως τα δεκαεπτά μου έζησα με τους γονείς μου στο Ζαγόρι και πήγαινα στο σχολείο του χωριού μας, και μετά ο πατέρας με πήγε στα Γιάννενα για να φοιτήσω εκεί στο Γυμνάσιο». Είναι η αρχή του μυθιστορήματος «Οδυσσέας Πολυχρονιάδης – αναμνήσεις ενός Ελληνα από το Ζαγόρι», το οποίο δεν υπογράφει κάποιος άγνωστος έλληνας συγγραφέας εκείνης της περιόδου, αλλά ο πασίγνωστος ρώσος πανσλαβιστής Κονσταντίν Λεόντιεφ (1831-1891), στοχαστής και διπλωμάτης. Το μυθιστόρημα μάλιστα εκδίδεται από τον Αρμό 150 χρόνια μετά την πρώτη κυκλοφορία του στα ρωσικά, σε μετάφραση του Γιώργου Σ. Δημητρακόπουλου, διδάκτορα Φιλολογικών Σπουδών του Κρατικού Πανεπιστημίου Μόσχας «Λιμονόσοφ». Το δίτομο έργο, που διαδραματίζεται το 1862-1863, αναφέρεται σε έναν χρόνο από τη ζωή του νεαρού Ζαγοριανού Οδυσσέα Πολυχρονιάδη και τη σταδιακή ενηλικίωσή του στα Γιάννενα. Η περιγραφή των γεγονότων γίνεται με τη μορφή αυτοβιογραφικών τετραδίων που στέλνει σ’ έναν διανοούμενο φίλο του στην Αθήνα. «Σου υποσχέθηκα, νεαρέ Αθηναίε και καλέ μου φίλε, να διηγηθώ λεπτομερώς την ιστορία της προηγούμενης ζωής μου, την παιδική μου ηλικία στη μακρινή πατρίδα, τις συναντήσεις και τις περιπέτειες της πρώτης μου νεότητας…», διαβάζουμε ήδη στη δεύτερη παράγραφο.