Επιδοτήσεις

Την πρώτη τετραετία, ο Πρωθυπουργός μπορούσε να δηλώνει με άνεση πως η κυβέρνησή του «έδωσε πολλά χρήματα», «με τρόπο σχεδόν σοσιαλιστικό», προκειμένου να αντιμετωπίσει μια σειρά από κρίσεις. Μπορούσε επειδή πράγματι την περίοδο της πανδημίας ανακοινώνονταν το ένα μετά το άλλο οριζόντια μέτρα, ενώ αργότερα ο κατάλογος των διάφορων passes ολοένα και μεγάλωνε. Στα 800άρια των λοκντάουν και τις επιστρεπτέες προκαταβολές προστέθηκαν τα passes για τα καύσιμα και τους νέους, η επιταγή ακρίβειας, οι επιδοτήσεις των λογαριασμών του ηλεκτρικού ρεύματος, του πετρελαίου θέρμανσης, εκείνη στην αντλία για το πετρέλαιο κίνησης και πάει λέγοντας. Η – για να το πούμε κομψά – επίδραση του κεϊνσιανισμού στο μητσοτακικό μοντέλο διακυβέρνησης ήταν τέτοια, που μέχρι κι οι πιο αριστεροί ριζοσπάστες θιασώτες τού «δώσ’ τα όλα» κατηγορούσαν την κυβέρνηση πως «ξοδεύει πολύ περισσότερα απ΄ όσα πρέπει» με την επιδοματική της πολιτική. Φυσικά, δεν ανησυχούσαν για το περιεχόμενο των κρατικών ταμείων. Τους προβλημάτιζε το εκλογικό αποτύπωμα το οποίο ενδεχομένως θα άφηναν οι παρεμβάσεις αυτού του είδους.